Rozdział IV. W świecie mroku

Alexis

Noc na wyspie była torturą. Nawet sześć płonących ognisk nie było w stanie rozjaśnić przytłaczającej ciemności. Wydawało się nierealne, że gdziekolwiek mógł panować aż tak głęboki mrok, a jednak do wyspy nie docierało światło księżyca, ani nie błyszczały nad nią żadne gwiazdy. Nawet kilka godzin po zmierzchu Alexis widziała jedynie na odległość kilkunastu centymetrów od siebie. Była wyczerpana, ale najzwyczajniej w świecie bała się zasnąć. Za każdym razem, gdy zamykała oczy, widziała martwe, zmasakrowane ciała innych pasażerów i robiło jej się niedobrze. Najgorsza była jednak świadomość, że chociaż przeszła przez piekło, gdzieś w głębi wiedziała, iż był to dopiero początek.

Wierciła się niespokojnie na piasku, próbując choć na chwilę wyrzucić z głowy wszelkie zmartwienia. Drobinki kuły ją w plecy, a morska bryza sprawiała, że na jej ciało wstąpiła gęsia skórka. Panowała całkowita cisza, przerywana jedynie szumem oceanu i spokojnymi oddechami jej pogrążonych w śnie towarzyszy.

– Alexis? Śpisz? – dobiegł jej szept z prawej strony. Podniosła się na łokciu, a spojrzenia jej i Meredith się skrzyżowały.

– Nie. Nie mogę zasnąć – odparła cicho.

– Ja również – westchnęła kobieta, zamykając oczy. – Ta wyspa mnie przeraża. Odkąd tylko się tu rozbiliśmy, trzęsę się jak galareta i nie mogę przestać. To straszne, bo kiedyś jadałam galaretki codziennie, a teraz sama wyglądam jak jedna... Mam nadzieję, że nikt tu nie lubi galaretek – Kiedy Australijka nic nie odpowiedziała, otworzyła jedno oko. – To miało być zabawne.

– Wybacz, ale od kilkunastu godzin nic mnie nie bawi – powiedziała, podnosząc się do pozycji siedzącej. – Cały czas się zastanawiam...

Urwała, nie będąc w stanie wypowiedzieć na głos swoich wątpliwości. Nie mogła nikogo nimi obarczać, a już zwłaszcza osoby, która była na granicy śmierci. Odkąd tylko znalazła Meredith i zobaczyła jej liczne obrażenia, żyła w nieustannym strachu, że ekipa poszukiwawcza nie zdoła ich odnaleźć na czas. Była pewna, że z otwartym złamaniem nogi i ręki kobieta nie miała go zbyt wiele. Niemniej, mijała już druga doba, a Mare trzymała się lepiej, niż niektórzy ze zdrowych rozbitków. Teraz pytaniem nie było, czy ekipa zdoła ich odnaleźć na czas, ale czy zdoła ich odnaleźć w ogóle. A jeśli nie... co wtedy z nimi będzie? Jak sobie poradzą na własną rękę? Z samego rana mieli wyruszyć na poszukiwanie cywilizacji, ale czy gdyby jakakolwiek tutaj istniała, ktoś nie zwróciłby uwagi na spadający z nieba samolot? Co jak co, ale takie widoki nie zdarzały się codziennie.

– Widziałaś to? – wymamrotała nagle Meredith, z sykiem bólu podnosząc się na łokciach. Wzrok miała utkwiony w znajdującym się na krawędzi lasu ognisku. Alexis podążyła za jej spojrzeniem, ale była w stanie dostrzec jedynie pomarańczową kulę światła.

– Hm, tak, ogniska to dość powszechna rze... O, cholera! – krzyknęła, z przerażeniem odpychając się na piasku, byle jak najdalej od ogromnego stworzenia, które zobaczyła. Meredith instynktownie postąpiła tak samo, zapominając o złamanej ręce. Jej wrzask przeciął powietrze, budząc wszystkich rozbitków. Byli na wyspie za krótko, by wyrobić sobie odruch błyskawicznego podnoszenia się na każdy krzyk. Zaspani przecierali sobie oczy, patrząc na źródło hałasu ze zdziwieniem. William i Christian natomiast dalej smacznie spali.

– Co to... co to było? – zapytała drżącym głosem Meredith, wskazując na oddalone od nich ognisko z przerażeniem. – Wyglądało jak... jak dzik, ale było tak ogromne i miało kły większe od siebie...

– Wiem – Alexis przełknęła ślinę, podnosząc się do pozycji stojącej. – Wiem.

– O czym wy mówicie? – przerwał im Conrad niezadowolonym tonem. – Obie miałyście ten sam koszmar?

Chwilę potem krzyczał najgłośniej z nich wszystkich, bo zobaczył to samo, co one. Z tą różnicą, że o jedno ognisko bliżej. Wybuchnęła panika, której Alexis się wcale nie dziwiła. Widząc zarys dwumetrowego stworzenia, które niezaprzeczalnie kierowało się w ich stronę, jej nogi również rwały się do biegu. W miejscu zatrzymywała ją jedynie wizja zostawienia Meredith oraz paniczny strach przed wbiegnięciem w ciemność. Panował tak głęboki mrok, że nie umiałaby nawet rozróżnić, w którą stronę biegnie i możliwe, że przypadkiem nadziałaby się na kły potwora. Alexis nie wiedziała, czym było przerażające stworzenie, ale wiedziała jedno – nie pochodziło z jej świata. Potykając się o własne nogi, podeszła do Meredith i spróbowała pomóc jej wstać, co poskutkowało jedynie kolejnym agonalnym wrzaskiem.

– Idź – wydusiła ranna, opadając z powrotem na piasek. – Nie oglądaj się na mnie.

– Nie mogę cię zostawić!

Jej usta twierdziły jedną rzecz, nogi domagały się innej. Instynkt samozachowawczy zaczynał brać górę i jedyne, czego pragnęła, to uciec jak najdalej, tym bardziej, że zostały tylko we dwie, idealnie oświetlone przez blask ogniska. Inni rozbitkowie zdążyli rozpierzchnąć się na wszystkie strony, a ona pozostała na celowniku... Czy to, że desperacko pragnęła uciec, nie oglądając się za siebie, czyniło z niej okropną osobę?

Na szczęście to nie jej przyszło podjąć decyzję. Kiedy traciła cenne sekundy, wybierając między człowieczeństwem, a przeżyciem, silne ramiona objęły ją od tyłu. Wrzasnęła i instynktownie uderzyła napastnika łokciem w brzuch, przy okazji wierzgając nogami i przypadkowo niemal dosięgając nimi twarzy Meredith. Nieznajomy zasłonił jej usta, chcąc ją uciszyć, ale ona nie zastanawiała się długo – ugryzła go, wkładając w to całą swoją wściekłość. Nawet nie przeszło jej przez myśl, że przecież widziany przez nią wcześniej potwór był ogromnym dzikiem, co znaczyło, że nie miał rąk. Przez ostatnie minuty żyła w takim strachu, że była irracjonalnie przekonana, iż to właśnie on był napastnikiem. Pogląd ten zaczął się kruszyć, gdy męski głos zaklął głośno, odsuwając dłoń.

– Boże, jesteś chyba gorsza od tego potwora.

Znieruchomiała, po czym obróciła głowę, spoglądając prosto w oczy chuchającego na swoją rękę Christiana. Niemal zemdlała z ulgi, zdając sobie sprawę, że śmierć jeszcze po nią nie przyszła.

– Musimy uciekać – kontynuował, odwracając ją przodem do siebie i łapiąc za ramiona. W jego oczach błyszczała determinacja. – To... stworzenie będzie tu lada moment.

– Ale... ale Meredith! – wyjąkała. Nie wiedziała, co się z nią działo. Dotychczas była najzaradniejsza ze wszystkich, a teraz, w sytuacji kryzysowej, nie miała pojęcia, co robić. Jeśli tu zostanie, zapewne umrze. Jeśli ucieknie, będzie się siebie brzydzić. Choć wiedziała, że to tchórzliwe i egoistyczne, pozwoliła Christianowi podjąć decyzję.

Obserwowała, jak zmieniała się jego twarz, gdy taksował Meredith wzrokiem. Jej obrażenia były zbyt poważne, a oni nie mieli czasu, by ją przenieść. Gdyby nie stanowcze słowa poszkodowanej, zapewne nie mieliby odwagi jej zostawić.

– Idźcie – powiedziała, a po jej policzku spłynęła łza, której nie miała nawet siły otrzeć. – Idźcie.

Christian przełknął ślinę, po czym sztywno skinął głową. Złapał Alexis za ramię i pociągnął w mrok, nie pozwalając jej się za siebie oglądać. Ciemność na zewnątrz odzwierciedlała ciemność jej duszy. Łkała cicho, pozwalając chłopakowi się prowadzić, choć obydwoje nic nie widzieli. Na końcu jej umysłu dzwoniła myśl, że to nie była ona, że ona się tak nie zachowywała. Brała życie we własne ręce i nigdy nie pozwalała podejmować decyzji innym osobom. Nie była tchórzem, który zostawiał za sobą bezbronną kobietę.

– Co my zrobiliśmy? – wyszeptała z trwogą i czuła, że dłonie Christiana drżały tak samo, jak jej własne.

– To, co konieczne – odparł, a jednak w jego głosie brzmiała pustka. – Nie mieliśmy czasu jej przenieść, a gdybyśmy tam zostali...

Nie dokończył, ponieważ powietrze przeciął wrzask, który przez ostatnie dni rozbitkowie mieli okazję usłyszeć kilkakrotnie. Tym razem brzmiał on jednak sto razy gorzej. W głosie Meredith nie było jedynie bólu – było w nim przerażenie. Alexis zadrżała i zatrzymała się raptownie, mimo że Christian dalej brnął naprzód. Była pewna, że gdyby mogła zobaczyć jego twarz, wymalowana byłaby na niej jedynie determinacja. Przez nieuwagę na chwilę ją puścił, od razu jednak, szukając po omacku, ponownie chwycił jej dłoń. Pociągnął ją zdecydowanie, ale ona ani drgnęła. Może on mógł udawać, że nie słyszał rozgrywającej się za nim sceny, Australijka jednak nie była w stanie. Jakby domyślając się, co planowała, powiedział cicho:

– Nie możesz uratować wszystkich, Alexis.

– Może nie. Ale muszę spróbować – odparła, biorąc głęboki wdech. Ścisnęła jego dłoń w geście pożegnania i obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. W ciemności widziała jedynie kilka jasnych punktów i była tak zdezorientowana, że nie miała pojęcia, do którego z nich się kierować. Wszystkie wyglądały tak samo, co więcej, wydawało się, jakby znajdowały się od niej w takiej samej odległości, choć wiedziała przecież, że były od siebie sporo oddalone. Nienawidziła się za to, że słysząc kolejny krzyk, poczuła radość. Dzięki niemu wiedziała, w którą kierować się stronę.

Jej nogi się plątały, zapadając w piasku, a serce wybijało szaleńczy rytm. Powtarzała sobie, że robiła to, co słuszne. Wolała umrzeć teraz jako bohaterka, niż za kilka, kilkanaście dni skonać z głodu, czekając na ratunek, który miał nigdy nie nadejść. To chyba nie najlepiej o niej świadczyło, że jej najodważniejsza decyzja w życiu, była również najgłupszą. Jej plan bowiem polegał na podejściu do potwora... i na tym się kończył. Po raz pierwszy w życiu miała nadzieję, że wyglądała tak strasznie, by stworzenie uciekło na jej widok z wrzaskiem.

Błagam, zanosiła w myślach ciągłe modlitwy, niepewnie krocząc naprzód, choć nie wiedziała, o co dokładnie prosiła. O to, żeby stworzenie naprawdę uciekło? Bez przesady, nie wyglądała aż tak źle. Mimo minut marszu, ognisko wydawało się być cały czas tak samo daleko, ale wiedziała, że była blisko, gdy usłyszała szlochanie Meredith. Zawtórował mu głośny kwik, a potem coś przypominającego szuranie kopyt na piasku. Desperacko szybkie szuranie, które sprawiło, że Alexis zacisnęła powieki, spodziewając się najgorszego. Wydawany przez potwora odgłos jednak się oddalał, a w końcu zniknął całkowicie.

Zobaczyła Meredith dopiero wtedy, gdy prawie się o nią potknęła. Kobieta była bardziej zakrwawiona, niż wcześniej, a po jej policzkach lały się łzy, ale była... sama. Zjawa zniknęła. Australijka opadła obok kobiety na kolana i rozejrzała się wokół, nie mogła jednak przeniknąć wzrokiem mroku. Meredith cała się trzęsła, więc uścisnęła mocno jej dłoń, chcąc przekazać, że wszystko będzie dobrze.

– Co się stało? Dlaczego to stworzenie uciekło? – spytała ze zdumieniem.

Ranna przełknęła ślinę i uniosła drżącą dłoń, wskazując przestrzeń za Alexis.

– N-nie wiem. Spojrzało w tamtą stronę i wyglądało, jakby się czegoś przeraziło. A potem uciekło tak szybko, jakby goniło je piekło – wytłumaczyła, jąkając się, a zaraz potem zalała się łzami. – O, Boże, Alexis, to było takie straszne... Byłam pewna, że umrę...

Australijka objęła ją pocieszająco i pozwoliła wypłakać się na ramieniu, jednocześnie szepcząc nic nieznaczące słowa o tym, że teraz była bezpieczna. Jej myśli jednak zaprzątało coś całkowicie innego.

Wskazany przez Meredith kierunek był tym, z którego przyszła.

***

Większość rozbitków powróciła dopiero, gdy nastał świt i gdy mogli być pewni, że w zakamarkach ciemności nie czaiły się żadne niebezpieczeństwa. Połowa z nich była mokra, co znaczyło, że schowali się w oceanie. I choć właśnie ten pomysł zasługiwał na uznanie, to Alexis obsłuchała się najwięcej komplementów.

– Naprawdę po nią wróciłaś? – spytał z zachwytem William, który jako pierwszy usłyszał tę nowinę od Christiana. – Ja myślałem jedynie o tym, by uciec jak najdalej.

– Niemal jak jakaś bohaterka książki – przyznała Nina, przeczesując palcami długie włosy. – A może po prostu bohaterka, nie tylko książki.

– Nie rozumiem, czym się tak zachwycacie – wtrącił z przekąsem Conrad, zajadając się batonikiem fitness. – Według mnie to było bardziej głupie, niż odważne.

– Oj, przestań – żachnęła się Nina, a Alexis musiała przyznać, że nigdy by się nie spodziewała, iż to akurat ona stanie w jej obronie. – Gdybyśmy byli Smerfami, byłbyś Marudą.

– A ty Smerfetką – dodał z rozmarzeniem William i chyba sam nie zdawał sobie sprawy, że wypowiedział te słowa na głos, dopóki wszyscy, łącznie z jego obiektem westchnień, nie zaczęli się śmiać. Uszy chłopaka pozostały czerwone przez kilka godzin.

Nocne wydarzenia odcisnęły na rozbitkach swoje piętno, przez co tajemnicze stworzenie było jedynym tematem rozmowy, który poruszali. Ze względu na to Meredith znajdowała się w centrum uwagi. Na początku nie była chętna, by opowiadać o tym, co się stało, ale gdy strach zaczął ustępować, a prośby rozbitków wzrastać, niechętnie zaczęła mówić. Musiała powtarzać historię kilka razy, ponieważ zawsze tak się składało, że kogoś akurat nie było i jej nie usłyszał. Gdy starsza pani, która miała problemy ze słuchem, po raz czwarty poprosiła o powtórkę, Meredith posłała Alexis błagalne spojrzenie.

– Dobra, wystarczy – zadecydowała blondynka, wstając i otrzepując dłonie z piasku. – Pora wydostać się z tej przeklętej wyspy.

Jej słowa nie zostały przyjęte z takim entuzjazmem, na jaki liczyła. Gdy wczorajszego wieczora Nina poddała pomysł poszukania ratunku na własną rękę, wszyscy wydawali się nim zachwyceni, dlatego nie wiedziała, co się stało z ich odwagą. Osobiście nie wierzyła, że uda im się znaleźć jakąkolwiek cywilizację, ale wiedziała, że musiała spróbować. Nawet jeśli miało to nic nie dać, wciąż żywiła nadzieję, iż uda jej się odnaleźć Grubasa oraz rozbitków drugiej części samolotu.

– Żartujesz sobie? – uniósł brwi Conrad, który wybrał na cel podważanie jej każdej decyzji. – Chcesz, żebyśmy dobrowolnie weszli do lasu, z którego wyszło to stworzenie?

Nie mogła uwierzyć, że gdy go poznała dwa dni temu, wydawał jej się naprawdę mądrym i miłym mężczyzną. Od kilkunastu godzin sprzeczał się ze wszystkim, co powiedziała, dlatego zaczął ją irytować. Nie byłaby na niego tak zła, gdyby wymyślał jakiś plan alternatywny, ale on czerpał radość jedynie z niezgadzania się z nią. Unosząc dumnie podbródek, przeszła między rozbitkami i stanęła naprzeciwko niego. Był od niej o głowę wyższy, ale Alexis skutecznie nadrabiała wzrost temperamentem.

– O co ci chodzi? – warknęła, a ich spojrzenia się skrzyżowały. – Jeśli masz ze mną jakiś problem, powiedz mi to prosto w oczy.

Westchnął i spojrzał na innych rozbitków, ale nikt nie zamierzał go poprzeć, choć wszyscy się na nich patrzyli. Nina przegryzała nawet popcorn, co stwarzało komiczne wrażenie, jakby oglądała scenę w telewizji. Conrad wyrzucił ręce w górę.

– Dobrze, jeśli nikt tego nie powie, ja to zrobię. Naprawdę nie widzicie, że dowodzi nami dziecko? Chcecie pozwolić nastolatce podejmować decyzje dotyczące waszego życia lub śmierci?

Nina zamarła z popcornem w pół drogi do ust, staruszka przyłożyła do ucha dłoń złożoną w kształt trąbki, a William i Christian na chwilę przestali się wygłupiać. Wzrok wszystkich wlepiony był w brodatego mężczyznę i gotującą się ze złości blondynkę.

– Mam dwadzieścia jeden lat – wydusiła przez zaciśnięte zęby. Przyłożyła palce do skroni, próbując się uspokoić, ale była zbyt wytrącona z równowagi niesprawiedliwością jego słów, by zrezygnować z obrony. – Nie spałam od pięćdziesięciu godzin. Umieram z głodu, ale wiem, że jeśli tylko coś zjem, od razu to zwrócę. Jestem wycieńczona, przerażona i ostatnie, czego potrzebuję, to wysłuchiwać twoich zarzutów! Chcesz przywództwa? Proszę bardzo, będę niezmiernie szczęśliwa, jeśli je przejmiesz, a ja będę mogła wreszcie się wyspać, odpocząć od odpowiedzialności, od niekończących się pytań, co z nami będzie. Jeśli naprawdę tak bardzo pragniesz zając moje miejsce, śmiało! Bo przecież tego właśnie chcesz, prawda? Tu nie chodzi o to, że ja podejmuję złe decyzje. Tu chodzi o twoje egoistyczne przekonanie, że ty podejmowałbyś lepsze.

Miała na końcu języka, że nie wydawał się materiałem na przywódcę, kiedy dwie noce temu cicho łkał, przytłoczony katastrofą i otaczającym go obrazem śmierci. Była jednak zbyt szlachetna, by zadać mu cios poniżej pasa. Prawdą było natomiast, że w tamtym momencie tylko ona jedna wykazała się zaradnością. Właśnie dlatego od tamtego czasu wszystkie ważniejsze pomysły były z nią omawiane i to do niej rozbitkowie pędzili z pytaniami.

– Myślę, że nie trudno podjąć decyzję lepszą, niż wchodzenie w samą paszczę lwa – odparł chłodno, a ona już otworzyła usta, by odpowiedzieć, jednak na tym nie skończyła się jego wypowiedź: –Myślę również, że powinniśmy dać innym zdecydować, kto będzie ich liderem.

Spojrzał na rozbitków, a Alexis z satysfakcją zauważyła, że jego twarz stężała. Na plaży nadal panowała cisza, choć było jasne, iż spodziewał się słów aprobaty. Australijka prychnęła ze złością, krzyżując ramiona na piersi.

– Czy ty naprawdę myślisz, że to jest jakaś zabawa? Że to konkurs na najlepszy pijar? Tu chodzi o przetrwanie, do cholery! Ale dobrze, urządzaj sobie jakieś głupie głosowanie. Gratulację, właśnie wygrałeś, ponieważ nie mam najmniejszego zamiaru w nim startować. Nie zmienia to faktu, że wejdę do tego lasu –Wypowiadając następne zdanie, posłała Conradowi drwiący uśmiech. – Myślę, że powinniśmy dać innym zdecydować, czy pójdą ze mną.

Takim sposobem słowa mężczyzny zostały obrócone przeciwko niemu. Wśród rozbitków było wielu, którzy uważali, że Alexis była zbyt młoda i niedoświadczona, by decydować o ich życiu, ale te same osoby wiedziały, iż nie było wśród nich nikogo, kto mógłby ją zastąpić. Conrad przywodził im na myśl leniwego polityka, który wiele mówił, a nic nie robił, Australijka natomiast wydawała się mieć realny plan. Trzeba również przyznać, że w sprawach PR-u radziła sobie dużo lepiej, niż on.

– Och, a myślałem, że to będzie spokojny dzień – westchnął Christian, zdejmując okulary przeciwsłoneczne i podnosząc się z piasku. – Zapomniałem, że przy Alexis te dwa słowa nigdy nie stoją obok siebie.

– Zawsze możesz zostać – podpowiedziała i choć wiedziała, że tak się nie stanie, miała prawdziwą nadzieję, iż skorzysta z jej rady. Już wczoraj uważała, że osiemnaście lat to zbyt mało, by brać udział w niebezpiecznych wyprawach, ale jeśli nocny potwór nie dał rady go wystraszyć, jej się to nie uda tym bardziej. Nie mogła też przedstawić Williamowi i Christianowi swoich obiekcji wprost, ponieważ wiedziała, że jako argument przeciwny użyją jej wieku. Mimo że była między nimi różnica jedynie trzech lat, krótki pobyt na wyspie sprawił, że czuła się dużo starsza.

– I kto by wtedy odstraszał potwory swoim wyglądem? – wyszczerzył zęby William, stając obok przyjaciela i w podzięce za swoje słowa dostając od Christiana w ucho. Wywróciła oczami. Musiała się przyzwyczaić do tego, że ta dwójka będzie jej towarzyszyć we wszystkich wyprawach.

W trakcie niecałych dziesięciu minut do ich trójki dołączyły kolejne trzy osoby, co było wysokim wynikiem, biorąc pod uwagę nocne wydarzenia i wypowiedź Conrada. Nie umknęło jej uwadze jednak, że Nina po raz kolejny zrezygnowała z możliwości wyprawy, która była przecież jej własnym pomysłem. Korzystając z tego, że inni pakowali jedzenie do nielicznych plecaków, jakie udało im się znaleźć poprzedniego dnia, podeszła do blondynki. Kobieta drgnęła, widząc ją przed sobą, a jej usta się wykrzywiły, jakby przeczuwała, co sprowadzało do niej Australijkę.

– Ciężko mi cię zrozumieć – wyznała Alexis, przysiadając obok niej na kawałku drewna. – Masz naprawdę dobre pomysły, a jednak nie masz najmniejszej ochoty z nich korzystać, pozwalając, by inni zbierali laury za ciebie. Dlaczego?

Uciekła wzrokiem, spoglądając w niebo. Po godzinach spędzonych na słońcu, na jej twarzy pojawiły się słabo widoczne piegi.

– Nie zależy mi na laurach. Chcę się jedynie stąd wydostać.

– Ja również, dlatego nie podoba mi się, że nie idziesz z nami. Umiesz logicznie myśleć, a im więcej takich osób, tym większa szansa, że znajdziemy ratunek.

Nina spojrzała na nią zdziwiona i było jasne, że nie spodziewała się usłyszeć z jej ust komplementu. Mimo swojej niezaprzeczalnej urody, sprawiała wrażenie osoby, która rzadko słyszała dobre słowa skierowane pod swoim adresem.

– To miłe, ale muszę tu zostać – uśmiechnęła się lekko, powracając do obserwacji nieba. – Mój mąż już mnie na pewno szuka. Chcę być w jak najlepiej widocznym miejscu, gdy tu przyleci.

– Twój mąż? – zdumiała się Alexis i natychmiast spojrzała na jej serdeczny palec. Znajdowała się na nim wysadzana diamentami, niemal wulgarna obrączka. Dziwne, że nikt nie zwrócił wcześniej uwagi na tak pozbawiony gustu pokaz bogactwa, ale z drugiej strony, chodziło o flirtującą ze wszystkim co żywe Ninę. Nawet jeśli ktoś zauważył pierścionek, zapewne nie pomyślał, iż był on ślubny. Biedny William, to mu złamie serce.

Nina uśmiechnęła się z rozmarzeniem i palcami lewej dłoni zaczęła obracać pierścionek.

– Tak, mój mąż. Trochę mnie niepokoi, że jego ludzie jeszcze tu nie dotarli.

– Jego ludzie?

– Zamieniłaś się w Echo? – Zirytowała się i to bardziej pasowało do obrazu Niny, który Alexis zdążyła sobie o niej wyrobić. – Tak, jego ludzie. Jest jednym z najbogatszych biznesmenów na świecie, dlatego zdziwiłabym się, gdyby nie wysłał na poszukiwania wszystkich swoich odrzutowców.

Ja bym się zdziwiła, gdyby wysłał chociaż jeden, pomyślała Australijka. O postępie w ich relacji świadczył fakt, że nie wypowiedziała tych słów na głos.

– Alexis, jesteś gotowa? – zawołał William z drugiego końca ich małego obozu. On i pozostała czwórka byli przygotowani do drogi, taszcząc wypchane jedzeniem plecaki. Kobieta rzuciła Ninie ostatnie pytające spojrzenie, ale ta stanowczo pokręciła głową. Nie było mowy, by gdziekolwiek poszła, nie gdy była pewna, iż jej mąż lada chwila pojawi się ją uratować.

Australijka z głośnym westchnieniem przeszła między rozbitkami, po drodze prosząc ich, by wykorzystali omawiane wczorajszego dnia pomysły, takie jak wyrysowanie na piasku wielkiego napisu SOS i rozpaleniu jak największej liczby ognisk. Wyruszająca na wyprawę szóstka wzięła ze sobą natomiast dwa telefony, licząc na to, iż uda im się gdzieś złapać sygnał. Alexis chciała się pożegnać z Meredith, ale ta, korzystając z chwili wytchnienia od pytań, pogrążyła się w niespokojnym śnie. Wobec tego, nie zwlekając ani chwili dłużej, zarzuciła na plecy swój bagaż i związawszy wysuszone włosy w koński ogon, podeszła do oczekujących jej mężczyzn. Odprowadzana pełnymi sympatii słowami pożegnań siódemka skierowała się w stronę ciemnego lasu. Podczas wyprawy przez piasek, Australijka utkwiła wzrok w sandałach czarnoskórego towarzysza i do głowy wpadł jej pewien pomysł. Przytrzymała Williama i Christiana za plecaki i poczekała, aż pozostali dołączą do ich okręgu, by pokrótce wyjawić im swój plan. Na ich twarzach zakwitła niepewność i obrzydzenie, ale niemrawo przyznali jej rację. Powłóczywszy nogami, skierowali się w wyznaczonym przez nią kierunku, gdy charakterystyczny, irytujący głos zatrzymał ich w miejscu.

– Poczekajcie! Ktoś musi pilnować, by Alexis nie podejmowała głupich decyzji – zawołał największy przeciwnik wyprawy, czyli Conrad. Opierając dłonie na kolanach, wysapał: – Idę z wami.

Mężczyźni popatrzyli na niego, a następnie na Alexis, większość z krzywymi uśmieszkami. Spięcie między Conradem, a nią było tak wyraźnie zarysowane, iż spodziewali się kolejnej kłótni.

– Tak? Świetnie, miałam nadzieję, że to powiesz – odparła jedynie, ku największemu zaskoczeniu samego zainteresowanego. Ruszyła do przodu, by po kilku krokach odwrócić się do niego ze złośliwym błyskiem w oczach. – Przydasz się w roli ludzkiej tarczy.

Wędrówka do wraku samolotu trwała dwie godziny i nie obyła się bez narzekań Conrada, który nie miał pojęcia, dlaczego od razu nie weszli do lasu. Nikt nie był na tyle życzliwy, by wtajemniczyć go w plan Alexis, dlatego pozwolono mu marudzić pod nosem i skarżyć się na niewygodne buty. A znaleźli się w miejscu katastrofy właśnie z powodu obuwia. Australijka wiedziała, że nie mogli wyruszać na wyprawę do dżungli w sandałach, półbutach lub trzewikach. Potrzebowali wytrzymałego obuwia sportowego i tak się składało, że z tego, które znajdowało się przy wraku, nikt już nie korzystał.

– Wiesz, wyglądasz na niewinną studentkę – powiedział w zamyśleniu Conrad, gdy wreszcie dowiedział się, co planowała. – A tak naprawdę pniesz się po trupach do celu. Dosłownie.

Po raz pierwszy nie odpowiedziała na jego zarzut. Nie mogła się bronić, gdy w tej samej chwili zdejmowała parę adidasów z nóg młodej kobiety, która siedziała w samolocie jedno miejsce przed nią. Zaledwie kilkadziesiąt godzin temu prosiła ją, by nieco ściszyła wydobywającą się z jej telefonu muzykę. Z oczu, które wtedy rzuciły jej nieprzyjazne spojrzenie, teraz ziała całkowita pustka. Alexis czuła obrzydzenie do samej siebie i po minach mężczyzn wiedziała, że mieli podobne odczucia, ale wytrwale krążyli wokół ofiar, szukając dla siebie najlepszego obuwia. Desperackie czasy potrzebują desperackich metod, a ta przybliżała ich o krok do wydostania się z wyspy.

– Zastanawiam się, kiedy zdecydujesz, że ciała martwych nie powinny się zmarnować i że w sumie moglibyśmy je zjeść – dodał Conrad, gdy czekali, aż William jako ostatni zawiąże sznurówki nowych butów.

– Skończ wreszcie, dobrze? – warknął Reuben, najlepiej zbudowany z nich wszystkich mężczyzna o afroamerykańskiej urodzie. – To nie jest śmieszne.

– Bo nie miało takie być. Poczekajcie tylko, aż wasza wspaniała Alexis obudzi się któregoś pięknego dnia i wyskoczy właśnie z takim pomysłem. A wy wszyscy oczywiście ślepo za nią podążycie.

– Chodźcie już lepiej do tego lasu – wtrącił szybko William, dołączając do nich i widząc, że Australijka otwierała usta, by się odgryźć. – Może znajdziemy jakiegoś pytona, który dawno nikogo nie jadł.

Alexis wiedziała, że coś było nie tak, jeszcze przed tym, nim wyczuli to inni. Na pierwszy rzut oka miejsce, gdzie kończyła się plaża, a zaczynała dżungla, wyglądało tak samo jak wczoraj. Po wydarzeniach w kokpicie samolotu, obraz jego otoczenia idealnie utrwalił się jednak w jej pamięci, dlatego miała wrażenie, jakby patrzyła na obrazki, na których musi znaleźć kilka różnic. Piasek nadal był zabarwiony krwią, ale nie można się już było natknąć na porozrzucane części zwłok. Pierwszą myślą Alexis było to, że zabrały je dzikie zwierzęta, bądź potwory z gatunku tego, który nawiedził ich w nocy. Jej wzrok powędrował nieco dalej, gdzie zobaczyła ułożone wokół martwego chłopca kwiaty. Co dziwniejsze, na leżącą nieco dalej osobę narzucony był koc. Ze zdumieniem rozejrzała się wokół siebie i przekonała, że pamięć trzech kolejnych ofiar również została uczczona. Ręce kobiety, które jeszcze wczoraj były zgięte pod nienaturalnym kątem, teraz były ułożone jak do modlitwy. Oczy siwego mężczyzny zostały przez kogoś zamknięte i teraz wyglądał, jakby jedynie usnął. Dla Australijki najgorszy był widok staruszki, która kilkadziesiąt godzin temu siedziała obok niej w samolocie. Jeszcze wczoraj jej ciało pozbawione było prawej dłoni. Teraz obie ręce leżały wzdłuż ciała, a dłoń znajdowała się na swoim miejscu. Zrobiono jej bransoletkę z kwiatów, by nie widać było, że została oderwana. Alexis cofnęła się w szoku.

– Hej, ktoś ukradł moje zapasy! – odezwał się w tym samym momencie William, patrząc z niedowierzaniem na wykopaną w piasku, pustą dziurę. – Byłem przekonany, że żadne zwierzę ich nie znajdzie!

– To może trzeba było je zakopać, a nie tylko włożyć do dziury, geniuszu? – wywrócił oczami Christian.

– Nie sądzę, by to było zwierzę – wtrąciła Alexis słabym głosem. Jako jedyna pamiętała, że wczoraj miejsce katastrofy wyglądało inaczej. – Ktoś uczcił pamięć ofiar. Popatrzcie na te kwiaty, na ułożenie ciał, na koce...

Mężczyźni podążyli za jej wzrokiem i zmarszczyli brwi. Cała siódemka podeszła do ciał, a na ich twarzach powoli odmalowywała się fascynacja. Może nie wiedzieli, jak wyglądały one wczoraj, ale byli pewni, że nie mogły wyglądać tak... dobrze. Twarze ofiar były obmyte, a ich zadrapania i zranienia szczelnie zakryte. Podczas gdy inni z uwagą przyglądali się jawnym oznakom szacunku kogoś, ktokolwiek to zrobił, ona odeszła nieco dalej. Jej uwagę przykuła duża, przykryta kocem góra piasku. Drżącą dłonią odchyliła narzutę i aż odrzuciło ją do tyłu. Tłumiąc mdłości, od razu zaciągnęła ją z powrotem, ale widok już na zawsze odmalował się w jej pamięci. Pod kocem znajdowały się dziesiątki urwanych kończyn; nóg, rąk, a nawet głów. Czując się jak pijana, nierównym krokiem powróciła do mężczyzn, a pierwszym, co usłyszała, był niepasujący do kotłujących się w niej emocji radosny głos Conrada:

– Wiecie, co to oznacza, prawda?

Wiedziała. Nie byli na wyspie sami.

_____________________________

Biorąc sobie do serca wynik ankiety, w której większość z Was zaznaczyła, że wolałaby krótsze, dodawane częściej rozdziały, publikuję wpis nieco szybciej, niż poprzednio. Może nie jest krótki, ale krótszy od wcześniejszego i osobiście myślę, że dużo ciekawszy. Muszę przyznać, że jestem z niego dość zadowolona, a to mi się ostatnio rzadko zdarza. Wczułam się w tę historię, wiem, co chcę pisać i jak to pisać, dlatego teraz będzie już tylko lepiej i mam nadzieję, że nigdy nie spotkacie na tym blogu nudnego rozdziału. Jeśli jednak tak się stanie, krzyczcie. Będę go musiała wygonić! (:

Wiem, że wiele osób tęskni za Apollem, ale niestety pojawi się on dopiero w VI/VII rozdziale. Teraz jest zajęty wybieraniem ubrania na swój wielki powrót i, jak widzicie, zajmuje mu to dużo czasu. 

Do zobaczenia jeszcze przed świętami!